Vetëvrasja nuk është fundi i jetës, por fundi i dhimbjes që nuk është parë.
Shtatori shënon muajin ndërkombëtar të parandalimit të vetëvrasjeve. Ky muaj na kujton një të vërtetë të dhimbshme: shumë njerëz rreth nesh po luftojnë beteja të padukshme, dhe disa prej tyre e shohin vetëvrasjen si rrugën e vetme për t’i dhënë fund dhimbjes.
Nga këndvështrimi klinik, vetëvrasja nuk është një akt për t’i dhënë fund jetës – është një përpjekje për t’i dhënë fund vuajtjes së padurueshme. Pas çdo rasti fshihet një histori e papërballueshme, emocione të pathëna dhe një thirrje për ndihmë që nuk ka arritur të dëgjohet.
Shenjat që nuk duhet t’i injorojmë
• Ndryshime të mëdha në gjendjen emocionale.
• Izolimi nga familja dhe shoqëria.
• Fjalë ose shenja që shprehin dëshpërim dhe mungesë shprese.
Këto nuk janë “kapriço”, por thirrje për ndihmë.
Si mund të ndihmojmë?
Nuk duhet të jemi profesionistë për të shpëtuar jetë.
• Të dëgjojmë pa gjykim.
• Të pyesim me sinqeritet: “A je mirë?”
• Të inkurajojmë të afërmit të kërkojnë ndihmë profesionale.
Mesazhi im
Vetëvrasja nuk është fundi i dëshirës për të jetuar, por fundi i dhimbjes që nuk është parë. Në këtë shtator, le të mos e shohim vetëvrasjen vetëm si një lajm tragjik. Le ta shohim si një thirrje për të folur më shumë për shëndetin mendor, për të dëgjuar njëri-tjetrin dhe për të ofruar shpresë aty ku duket se nuk ka.
Sepse çdo jetë ka vlerë. Dhe çdo dhimbje meriton të dëgjohet.
Opinion nga Elisa S. Hajrullahu – Psikologe Klinike dhe e Këshillimeve
